Today it's daddy's birthday and although he passed away almost 2 years ago it still is and will stay his birthday. So dad where-ever you are, and sometimes I just know you're very close to me : Happy Birtday. I love you and miss you a lot.......
Vandaag is het paps verjaardag en al is hij bijna 2 jaar geleden overleden, toch is het en blijft het zijn verjaardag. Dus pap waar je ook bent, en ik weet gewoon dat je af en toe heel dichtbij bent : hartelijk gefeliciteerd. Ik hou van je en mis je heel erg........
*bijna 2 jaar geleden op 19 oktober schreef ik op mijn vorige blog dit, om daar vervolgens eigenlijk niet meer te schrijven:
Zat er bij mijn vorige log al zo'n 6 weken tussen, nu zie ik dat we al weer bijna 8 weken verder zijn. Als ik zo terug lees dan denk ik soms echt waar is de tijd gebleven. Er is zoveel gebeurt in deze 8 weken en ik had ook niet de behoefte om tussendoor te loggen. En zelfs nu weet ik nog niet of ik hier de draad nog wel weer op zal pakken. Ja nu dus even wel, maar het kan maar zo zijn dat dat een eenmalig iets is, ik weet het gewoon niet. Vorige week donderdag ben ik, na zo'n 3 weken NL, thuisgekomen. Maar het was een ander thuiskomen dan anders. Voor het eerst reed ik de 350 kilometer soms snikkend achter het stuur, ik ging naar huis maar ditmaal zou ik thuiskomen en geen paps meer hebben....
Paps werd 18 september 66 jaar, hij moest en zou dat nog 1 keer vieren met mensen die veel voor hem betekent hebben in dit afgelopen jaar, en zo gebeurde het ook! Op zondag 23 september hadden we zijn "Route 66"-party. Ondanks zijn moe en op zijn heeft hij, maar ook wij, volop genoten van deze mooie, bijzondere middag/avond. Wij sliepen er 's nachts niet van, hij sliep als een roos! Hij wilde zijn grenzen blijven verleggen en toen ik op maandag vroeg of hij wilde dat ik bleef, zei hij ja maarrrrrr, als ik me goed voel wil ik nog 2 avonden gaan bridgen. Ik zei dat ik dan graag even naar huis wilde. Later die dag reed ik met manlief naar huis. Het was voor kort want op woensdag vertrokken we alweer samen naar NL. Paps werd met bridgen 2 keer eerste, en hoewel hij nog heel graag vaker 1e had willen worden ging het vanaf donderdag toch harder achteruit, op zaterdag ging het zelfs ronduit beroerd. Die nacht zat ik samen met zus-lief bij paps. Ondanks dat het een zware nacht was, was het ook een hele mooie nacht. En zondagnacht, terwijl de zuster van de thuiszorg bij hem zat, en hij zo rustig was, liet hij het toch ineens los.....
Ik heb ondanks mijn verdriet, toch een mooie week gehad, met paps thuis zodat we rustig afscheid van hem konden nemen, en de begrafenis zoals hij het wilde. Ik bleef nog een weekje in NL om een en ander te regelen en toen kwam dus die donderdag waar ik het eerder over had. Ik ben nu een week thuis, dat is fijn, echt. Maar ik ben moe, moe, moe. Ik probeer weer een beetje op gang te komen na een periode van toch ruim een jaar dat we hoorden dat hij ziek was en alle ups and downs die daar bij hoorden. Ik ben trots op mijn paps die toch zo alles eruit heeft gehaald wat erin zat! Als je achteraf hoort dat ze hem bij de operatie van 21 juni, waar ze ontdekten niks meer te kunnen doen, misschien nog 2 weken gaven en hij daar ruim 3 maanden van heeft gemaakt, dat zegt toch wel wat....
Lieve paps ik hou van je en ik mis je......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten